6.

Maszeruje w szybkim tempie, tak by nie zgubić Mieszka z oczu. Tylko z nim jednym ze sztabu mam trochę większy kontakt, dlatego trzymam się go cały czas.
- Możesz usiąść na chwilę na moim miejscu, zaraz wrócę. Muszę tylko zamienić słowo z Andrzejem. - mówi do mnie kiedy znajdujemy się już przy stanowiskach statystyków i po chwili odchodzi.
Posłusznie siadam przed jego laptopem i uśmiecham się lekko do pozostałych osób siedzących po mojej prawej i lewej stronie. Nie wszyscy mają pojęcie co tu robię, więc jestem powodem cichych rozmów. Wzdycham i mimowolnie wzruszając ramionami kieruje swój wzrok na boisko. Obecnie na trybunach dzieje się więcej niż na parkiecie. Ludzie zaczynają się schodzić, klub kibica Resovii wywiesza swoje hasła, a dzieciaki robią sobie zdjęcia. Widzę jak Mieszko wraca, więc przesiadam się na swoje krzesełko, które jest zaraz obok jego.
- Jak tam? - zagaduje mnie statystyk, siadając.
- Dobrze. - rzucam tylko i wracam do obserwowania tego co dzieje się dookoła.
Michał włącza sprzęt i już po chwili zatapia się w swojej pracy bezgranicznie. Przez chwilę obserwuje to co robi, ale słysząc głos spikera przenoszę swój wzrok na płytę boiska i przyłączam się do braw, które towarzyszą wejściu obu zespołów. Alek rzuca mi krótkie spojrzenie, więc lekko unoszę dłoń i macham do niego. Uśmiecha się. Po naszej stronie staje zespół z Kielc, a moje serce zaczyna szybciej bić. Szukam Dawida i kiedy go dostrzegam nasze spojrzenia się krzyżują. Przełykam głośno ślinę widząc jego uśmiech. Odpowiadam mu tym samym, ale nie wiem czy to dostrzega, bo razem z kolegami musi zacząć już rozgrzewkę. Przez kolejne 15 minut staram się dyskretnie podglądać to co robi, ale jestem w tym beznadziejna.
- Podoba ci się? - Mieszko nachyla się do mnie i wskazuje głową na Dawida.
- Niby czemu? - pytam zawstydzona.
- Bo wpatrujesz się w niego jak w obrazek. - chichocze.
- Coś ci się wydaje.
- A tam, nie musisz ściemniać. Przynajmniej wybrałaś sobie kogoś z naszych. - uśmiecha się i wraca do klikania w klawiaturę.
Tępo patrzę na to co robi starając się zrozumieć sens wypowiedzianych przez niego słów.
- Przecież Dawid gra dla Kielc... - mówię chyba bardziej do siebie niż do niego.
- Jest na wypożyczeniu. - Mieszko wzrusza ramionami nie odrywając się od pracy.
Nie do końca rozumiem co to znaczy co pobudza mnie do wszelkich działań aby się tego dowiedzieć.
- Co masz na myśli? - przysuwam się lekko do statystyka, mając nadzieję, że nie zignoruje mojego pytania.
- Jest Rzeszowskim zawodnikiem, który gra na razie dla innego klubu, ale jeśli w Resovii znalazłoby się miejsce to wróci. Przepraszam cie, ale zaraz zaczynamy, więc muszę się skupić.
- Jasne. Już o nic nic pytam. - uśmiecham się delikatnie i siadam prosto na krześle czekając na rozpoczęcie meczu.
*
Jak za każdym razem mecz mija mi zdecydowanie za szybko. Resovia wygrywa 3:1, więc chłopaki są w świetnych humorach. Nagrodę przyznałabym każdemu z osobna jednak to Piotrek Nowakowski ją otrzymuje. Spoglądam na twarz Dawida, ale nie widzę na niej zawodu. Z uśmiechem podaje dłoń każdemu z graczy co bardzo mi się podoba. Mieszko zaczyna zbierać swój sprzęt więc chce wykorzystać chwilę czasu którą mam. Odsuwam krzesło i wstaje.
- Gdzie się wybierasz? - pyta mnie statystyk.
- Tak sobie pomyślałam...- w sumie nie wiem co mam mu odpowiedzieć.
- No dobra idź. - patrzy na mnie kątem oka i się uśmiecha.
Obchodzę więc połowę boiska i czekam aż chłopaki skończą ćwiczenia. Czuje na sobie wzrok kilku Resoviaków, a mówiąc dokładniej Igły, Alka i Niko. Pewnie zastanawiają się dlaczego stoję po stronie ich przeciwników, ale na odpowiedź nie muszą długo czekać. Dryja podchodzi do band i podpisuje kilka zeszytów. Prawie cała uwaga kibiców skupia się na Rzeszowskich graczach dlatego nie mam problemu dostania się do Dawida.
- Cześć. - mówi do mnie, kiedy staje na przeciw niego.
- Cześć. Chciałam prosić o zdjęcie. - uśmiecham się zadziornie.
- Bardzo mi przykro, ale nie mam żadnego z sobą. - patrzy na mnie cwaniacko, jednak uśmiecha się bardzo ciepło.
Śmieje się krótko z jego odpowiedzi i wyjmuje telefon z torebki.
- To może wspólne zdjęcie? - unosze lekko brew.
Chłopak bierze ode mnie telefon i włącza aparat. Staje przed nim, trochę z boku i delikatnie opieram się o jego klatkę piersiową. Dawid obejmuje mnie w tali jedną ręką, a drugą wyciąga do przodu i naciska przycisk, a  po chwili oddaje mi komórkę. Dalej mnie obejmuje, a ja sprawdzam jak wyszło nasze zdjęcie.
- Całkiem przyzwoicie. - podsumowuje patrząc w ekran.
- Ślicznie na nim wyszłaś. - mówi do mnie ciszej, a mi robi się miło.
-Dziękuje. - odwracam się tak, by znów stać z nim twarzą w twarz i uśmiecham się.
- Może tym razem dostanę twój numer?
- Jeśli zapamiętasz wszystkie cyfry. - patrzę na niego poważnie, chociaż bardzo chce mi się śmiać widząc tą zagubioną minę.
- Serio?
Kiwam głową i czekam na to co teraz wymyśli. Zaskakuje mnie, bo po chwili uśmiecha się szeroko i pochyla bardziej w moją stronę.
- Nie ma problemu. Dla mnie to żadne wyzwanie. Od dzieciaka potrafię zapamiętywać duże liczby.
Muszę przyznać, że świetnie to rozegrał. Gdyby nie siatkówka pewnie byłby dobrym aktorem.
- Nie spodziewałam się, ale jak obiecałam to obiecałam. - podaje mu szereg liczb i zastanawiam się czy faktycznie je zapamięta. Łapie się na tym, że nie chciałabym, żeby którąś zapomniał.Dla pewności chce mu je powtórzyć.
- I jak? Wszystkie pamiętasz? - patrzę na niego ciekawie.
W odpowiedzi dostaję swój numer wyrecytowany powoli i dokładnie. Teraz już nie potrafię ukryć, że zrobił na mnie wrażenie.
- Panie Dawidzie możemy autograf? - po swojej prawej stronie słyszę cichy głosik, oboje z siatkarzem spoglądamy w tę stronę i widzimy grupkę młodych dziewczyn.
- Jasne dziewczyny, zaczekajcie chwileczkę. - odpowiada po czym znów patrzy wprost na mnie - Przepraszam cię, obowiązki.
- Pewnie. - kiwam głową i robię krok do tyłu.
- Odezwę się.
Znów potakuję skinieniem głowy i powoli się odwracam. Zaglądam jeszcze na niego przez ramię i lekko macham. 
- Do usłyszenia. - mówię cicho, a on odpowiada to samo. Z szerokim uśmiechem ruszam do Mieszka.
- Chodź już, chodź. - przywołuje mnie, kiedy jestem już kilka kroków od niego - Musimy się powoli zbierać.
- Pomóc ci w czymś? - pytam wesoło, a on spogląda tylko na mnie w ciszy po czym się uśmiecha i wkłada mi w ręce torbę z laptopem.
- Jeśli możesz to tak. Kieruj się w stronę szatni, tamtędy wyjdziemy.
Ruszam do przodu i z radości mam ochotę podskakiwać jak mała dziewczynka.
Po 20 minutach cały sztab jest już gotowy do powrotu do hotelu, a potem do domu. Przed autobusem czekamy teraz tylko na zawodników. Dobry humor nadal mnie nie opuszcza, więc każdemu kto tylko pojawia się pod pojazdem gratuluję wygranej. Chłopaki są zmęczeni i mimo, że się cieszą nie okazują tego tak żywiołowo jak ja, dlatego w kilku przypadkach spotykam się z dziwnym spojrzeniem, ale jest to raczej pozytywny odbiór mojej osoby. Kiedy dostrzegam moją wspaniałą trójkę ruszam w ich kierunku szybkim krokiem, z radością wymalowaną na twarzy, jednak uśmiech znika z moich ust kiedy widzę spojrzenie Penczewa. Patrzy na mnie tak dziwnie jakbym mu coś zrobiła. Nie mam pojęcia o co mu chodzi, wiec tylko klepię go lekko w ramię by pogratulować dobrego meczu i pozwalam by ruszył przodem do samochodu, a ja wpadam w ramiona wujka.
- Byłeś świetny! Nie miałam pojęcia, że grasz aż tak dobrze! - ściskam go mocno, a on podnosi mnie kilka centymetrów nad ziemię i kręci dookoła.
- Ba! Nawet jeszcze lepiej. - śmieje się głośno, a ja razem z nim.
- Nie widziałaś jeszcze jak walczy ze Skrą albo Zaksą. - Igła uśmiecha się do mnie ciepło, więc gdy Alek odstawia mnie na ziemie wpadam teraz w Krzyśkowe ramiona.
- Ej, ej ja mam żonę! - udaje, ze próbuje mnie od siebie odsunąć.
- I bardzo dobrze. Za żonatych się nie biorę! - prycham do niego śmiejąc się i odsuwam szybko.
Alek obejmuje mnie ramieniem i czochra moje włosy.
- Dali ci kawy czy innych środków? Coś za bardzo nakręcona jesteś.
- Chora Resovia tak na mnie działa. - pokazuje mu język i uciekam do auta. W końcu Dawid też jest z Resovii. - myślę sobie i wskakuję do wnętrza pojazdu.
Spoglądam na Niko, ale on unika mojego wzroku. Widzę, że ma założone słuchawki, więc zapewne słucha muzyki, dlatego nawet go nie zaczepiam. Krzysiek z Alkiem dosiadają się do nas i ruszamy do hotelu.
- Ale wiesz, że za tą chorą Resovię będziesz musiała odpokutować? - Alek odwraca się do mnie z błyskiem w oku i cwanym uśmiechem.
Przewracam tylko oczami i wyjmuję swój telefon z torebki, a tam czeka na mnie wiadomość co wywołuje ogromny uśmiech. Okazuje się jednak, że to mama przypomniała sobie o mnie, więc szybko jej odpisuje, chowam komórkę i opieram głowę o kanapę. Nawet nie wiem kiedy w tak krótkim czasie zasypiam. Budzi mnie cicha rozmowa, która nagle wydaje mi się bardzo ważna, więc nie otwieram oczu by nie zdradzić, że nie śpię.
- Niko to dobry chłopak, byliby ładną parą. - mówi Krzysiek.
- Igła proszę cię, zostawmy to tak jak jest. Wiem, że Niko jest w porządku, ale musimy jej pozwolić na to żeby sama wybrała. - w głosie Alka wyczuwam zniecierpliwienie i rozdrażnienie.
- Sam mówiłeś, że znów może wybrać nieodpowiedzialnie. Nie wiem czemu, ale nie przepadam za Dryją. Niko ją polubił, nie ma żadnego problemu, wystarczy trochę im pomóc. - libero powoli tłumaczy.
- Ufam jej i wiem, że nie popełni już tych samych błędów. Zostawmy to Igła, to jej życie. Jeśli trzeba będzie wtedy wkroczymy do akcji. - słyszę dźwięk uchylanych drzwi, a zaraz potem ktoś wysiada.
- Jak chcesz. Oby nie było za późno. - słyszę szept Ignaczaka, a po mojej skórze przechodzi dreszcz.

___________________________
Cześć! :)
To chyba nie do końca miało tak wyglądać, ale obiecałam, że
będzie jeszcze w ten weekend, więc oddaję w Wasze ręce.
Oceńcie sami :) Pozdrawiam