5.

Ściska mocniej moje palce, tak, że moje wcześniej zimne dłonie są już ciepłe po czym uśmiecha się słodko i... odwraca się i ciągnie mnie za sobą. Czuje się zupełnie zdezorientowana. Przez chwilę bałam się, że chce mnie pocałować, a to nie wróżyłoby niczego dobrego. Oddycham więc z ulgą, że nie doszło do krępującej sytuacji i dorównuje kroku siatkarzowi. Mimo wszystko dziwi mnie to, że jest tak bezpośredni i przemyka mi przez myśl, że on jest w zmowie z Alkiem i Igłą. Szybko jednak dociera do mnie, że to na pewno nie prawda.

- Gdzie idziemy? - pytam.

- Zjemy coś, bo zapewne te wariaty szybko nie wrócą. - odpowiada spokojnie.

Przechodzimy przez pasy na drugą stronę ulicy gdzie zauważam małą restaurację. Wchodzimy do niej i dopiero wtedy Penczew puszcza moją dłoń i pozwala mi wybrać miejsce, w którym chce siedzieć. Siadamy więc przy oknie, tak by mieć chociaż mały podgląd na parking w razie gdyby chłopaki wrócili wcześniej niż to było w planach. Zamawiamy dwie mocne herbaty i po sałatce dla każdego z nas, pamiętając, że przyjmujący nie może się przejadać przed meczem.

- Jesteś bardzo milcząca. - mówi do mnie Niko, gdy siedzimy w ciszy czekając na nasze zamówienie.

Niepewnie na niego spoglądam i wzruszam tylko ramionami.

- Nie wiem co miałabym ci powiedzieć.

- Możesz wszystko co tylko chcesz, chętnie posłucham. - uśmiecha się do mnie ciepło.
- Właściwie to chciałabym cie o coś zapytać. - przygryzam lekko dolną wargę i spoglądam gdzieś w bok, bo głupio mi spojrzeć wprost w jego oczy.
- No słucham.
- Zawsze jesteś taki bezpośredni? - wyrzucam szybko z siebie, jednak dalej nie podnoszę wzroku.
- Nie rozumiem. - przyjmujący śmieje się cicho, a ja czuje jak moje policzki zaczynają płonąć.
- To może tak.. - dukam - z każdą dziewczyną chodzisz tak po prostu za rękę i w ogóle?

Przez dłuższą chwilę nie dostaje odpowiedzi co zmusza mnie do spojrzenia na siatkarza.

- To może tak... - spogląda w moje oczy i uśmiecha się delikatnie - polubiłem cię i miałem nadzieję, że to ci nie przeszkadza, ale jeśli tak to już nie będę.
- Nie przeszkadza - kręcę głową - po prostu byłam ciekawa jak ty to widzisz. - również się uśmiecham.

Dostajemy swoje zamówienia i w dobrych humorach zabieramy się za pałaszowanie jedzenia. Z każdą minutą odnajduje w siatkarzu przyjaciela co bardzo mnie cieszy. Zerkamy na siebie co chwile i uśmiechamy się szczerze, a ja już wiem, że nie muszę się martwić o to, że Penczewowi plan Igły byłby na rękę.

Około godziny 17 docieramy pod hotel, w którym zatrzymali się Resoviacy. Mecz zaczyna się dopiero o 20, ale z racji tego, że chłopaki od rana są nie rozruszani muszą nadrobić zaległości i odbyć jeszcze krótki trening, więc tylko coś zjedzą i jedziemy na halę. Wysiadamy z auta i z bagażnika zabieramy swoje rzeczy.

- Mam coś dla ciebie. - mówi Alek i podchodzi do mnie. W jego dłoni dostrzegam plakietkę, a jej widok przyjmuje z ulgą. Z Podpromiem jestem już obeznana na tyle, że jej nie potrzebuje, ale tu to inna sprawa. Biorę od Alka ten mały przedmiot i od razu zakładam.
- Skąd ty w ogóle wziąłeś to zdjęcie? - przede mną wyrasta Krzysiek i chwyta w palce plastik dokładnie go oglądając, a przy tym chichocząc głośno.
- Coś ci się nie podoba? - burczę do niego po czym wstrzymuje głośno powietrze. Wcześnie nie przyjrzałam się identyfikatorowi i dopiero teraz dostrzegam, że widnieje na nim moje zdjęcie z początków technikum. Jednym słowem nie wyglądam na nim korzystnie. Z przerażeniem w oczach patrzę na Alka i mam ochotę zrobić mu krzywdę. - Co to jest? - chrypie.

Krzysiek szczerzy się jeszcze bardziej co zaczyna mnie doprowadzać do furii, więc wyrywam mu plakietkę i odwracam na drugą stronę.

- Nie miałem twojego aktualnego zdjęcia - Alek wzrusza ramionami - Myślałem, że to będzie w porządku. - widząc moją minę robi krok w tył - To tylko zdjęcie, nie rób problemu z niczego. - mówi ciszej.

- Może poszukamy już swoich pokoi? - Niko w odpowiednim momencie zjawia się obok mnie, chwyta za ramiona i odwraca w stronę wejścia do hotelu. Szybkim krokiem odchodzę z tamtąd, a przyjmujący idzie za mną. - Wiesz, naprawdę nie musisz się tak złościć za to zdjęcie. Jest hmmm... - milknie na chwilę – urocze.

Wywracam oczami i przez usta wypuszczam powietrze.

- Nie denerwuj mnie, proszę cie.
- Już nic nie mówię. - uśmiecha się do mnie lekko i otwiera przede mną drzwi.

Po godzinie chłopaków już nie ma więc w spokoju mogę wyjść na miasto. Mam jeszcze trochę czasu, dlatego chce go wykorzystać. Pozostali siatkarze pozostają w hotelu, a ja z szerokim uśmiechem na ustach wchodzę do pobliskiego parku po czym przechodząc cały dostrzegam po drugiej stronie ulicy mały sklepik. Wchodzę do niego i kupuję paczkę cienkich, miętowych papierosów. Płacę i wychodzę, ale w drzwiach wpadam na Lotmana. Znam angielski na tyle by się z nim dogadać, a już na pewno zrozumieć znaczenie słowa "fuck" , które pada chyba nieświadomie z jego ust. Robię krok w tył i  widzę jak grymas na jego twarzy z zmienia się w niepewny uśmiech.
- Przepraszam. Wszystko w porządku? - pyta mnie, gdy już oboje wychodzimy na zewnątrz.
- Tak, nic mi nie jest.
Paul lustruje mnie wzrokiem i wiem, że dostrzega w mojej ręce papierosy.
- To dla ciebie? - przechyla lekko głowę i patrzy na mnie pod dziwnym kątem.
Już w drodze do Rzeszowa obiecałam sobie, że nie będę więcej kłamać, więc kiwam głową i wzruszam tylko ramionami.
- Alek wie?
- Wie, że paliłam... - spuszczam wzrok i wzdycham cicho. Chciałam żeby o tym małym wyskoku się nie dowiedział, ale o tym mogę już zapomnieć.
Przyjmujący kładzie mi dłoń na ramieniu i uśmiecha się ciepło.
- Nic mu nie powiem, ale oddaj mi to, dobrze?
Spoglądam w jego oczy i widzę, że stara się mnie zrozumieć. Otwieram paczkę i wyjmuje jednego papierosa po czym oddaje mu resztę.
- Może tak być? Muszę się odstresować...
Paul bierze ode mnie pudełko i kiwa tylko głową po czym wyrzuca je do śmietnika.
- Zaraz wracam ok? - uśmiecha się i wchodzi do sklepu, a ja szybko odpalam fajkę. Gdy wraca jestem już gotowa by pójść z nim do hotelu. Uśmiecham się szeroko, bo zdaje sobie sprawę, że w moim życiu pojawia się coraz więcej osób, które są po mojej stronie.

________________________________________
Hej :) Dzisiaj tak krótko, ale zagadka rozwiązana :) Znowu długo mnie nie było, ale już mam internet na cały miesiąc, więc wszystko nadrobię i kolejny rozdział będzie już dłuższy :) 
Poza tym dziękuję za wszystkie komentarze! :D Jesteście fantastyczne! Ciesze się, że pojawiły się nowe czytelniczki i tak bardzo motywują, róbcie to dalej, a ja odwdzięczę się mam nadzieje świetnymi rozdziałami :)
Pozdrawiam, trzymajcie się ciepło :)