2.

Wysiadam z samochodu i wpatruje się w budynek przede mną. Twierdza Podpromie nie zmieniła się ani trochę od momentu kiedy byłam tu ostatni raz. Nadal jest piękna i majestatyczna, w końcu to siedziba Mistrzów Polski.
- Nadal fantastyczna, prawda? - Alek obchodzi samochód i staje obok mnie.
Kiwam głową i uśmiecham się. Cudownie się czuję będąc tu znowu. Siatkarz bez słowa bierze swoją torbę i rusza do środka, więc szybko go doganiam i staram się dotrzymać mu kroku. Przekraczamy próg i dopiero teraz orientuje się, że nie wiem gdzie podziać się dalej.
- Możesz iść już na trybuny. - mówi Alek widząc moją niepewność - Tylko się przebiorę i zaraz będziemy.
- Właściwie to ja tu mogę być? - pytam, ale nie dostaje odpowiedzi, bo przyjmujący idzie już do szatni.
Wywracam oczami i korytarzem kieruje się do wnętrza hali. Dookoła jest cicho i pusto, właściwie trochę przerażająco. Szybko docieram w okolice trybun i zauważam, że na boisku czeka już jakiś zespół, a na krzesełkach siedzi kilku ludzi. Kibiców jest naprawdę niewielu, domyślam się, że są to uprzywilejowane i związane z klubem osoby. Cicho zajmuje miejsce w pierwszym rzędzie blisko wyjścia, jednak kilka osób zauważa moje przybycie. Opieram ręce o kolana, a dłońmi podpieram podbródek i obserwuje siatkarzy rozgrzewających się na boisku. Pewien szatyn patrzy na mnie przez dłuższą chwilę i mam wrażenie, że mu się spodobałam. Właściwie jest niczego sobie, dlatego uśmiecham się lekko, a on odwzajemnia ten gest. Mam ochotę go poznać, ale muszę na razie o tym zapomnieć, bo na boisko wchodzą Rzeszowianie, więc niedługo zacznie się mecz. Wzrokiem przeczesuje szeregi Resovii i rozpoznaje kilka twarzy. Alek zabrał mnie kiedyś na pare meczy gdzie poznałam wiecznie żartującego Krzyśka Ignaczaka, przemiłego Wojtka Grzyba, poważnego Łukasza Perłowskiego i wysokiego środkowego Piotrka, którego nazwisko kompletnie wypadło mi z głowy. Z widzenia znałam też Amerykanina Paula Lotmana, rozgrywającego Lukasa Tichacka oraz Grzesia Kosoka. Brakowało mi tylko Georga Grozera, chociaż nie miałam pewności ile czasu nie ma go już w tej drużynie. Zamiast niego ujrzałam kilku nowych zawodników. Uśmiecham się widząc, że Alek patrzy w moją stronę. Odwzajemnia ten gest lecz już po chwili zatraca się w ćwiczeniach i skupia na czekającej go grze. Reszta Rzeszowian dołącza do niego i od tej chwili do końca spotkania mogę zauważyć jak dają z siebie wszystko. Żaden element nie jest oszczędzany, każdy punkt jest traktowany bardzo poważnie. Chłopaki w kwadracie nie tracą dobrego humoru obserwując poczynania kolegów na boisku. Cały mecz mija mi tak szybko, że na koniec jestem trochę rozczarowana, że to już. Gdy siatkarze schodzą do szatni wstaje i wychodzę na korytarz. Kręce się w pobliżu szatni i z niecierpliwością czekam na Alka. W pewnej chwili zauważam idącego w moją stronę chłopaka, który na początku mi się spodobał. Trzyma coś w ręce, a w tym czymś rozpoznaje swój telefon. Dłońmi dotykam kieszeni dżinsów i faktycznie nie czuje w nich wspomianego przedmiotu. Siatkarz zatrzymuje się przede mną i z uśmiechem wyciąga dłoń w moją stronę.
- Chyba coś zgubiłaś.
Biorę od niego komórkę i uśmiecham się lekko.
- Dziękuje. Nawet nie wiem kiedy mi przepadła. - wzruszam ramionami, choć tak naprawdę dobrze pamiętam moment kiedy na przerwie wyjęłam telefon by sprawdzić która godzina i odłożyłam go obok siebie.
- Jestem Dawid. - ponownie wyciąga do mnie dłoń, którą ujmuję i ściskam.
- Lena, miło mi.
- Może skoro odzyskałaś już zgubę to dasz mi swój numer? - patrzy na mnie swoimi pięknymi oczami, od których ma prawo zakręcić się w głowie.
Przez chwilę udaje, że się zastanawiam choć oczywiście chce mu dać ten numer. Kiedy słyszę za sobą czyjeś kroki i głos Achrema żałuję, że nie podałam tego numeru od razu.
- Lena!
- Przepraszam. Muszę iść. - mówię ciszej do Dawida i odwracam się.
Widzę Alka stojącego z Igłą niedaleko wyjścia z szatni. Patrzą na mnie uważnie i czekają aż podejdę. Kiedy zjawiam się obok nich Krzysiek uśmiecha się leciutko.
- Co Dryja chciał? - pyta Alek.
- Odniósł mi telefon, bo zostawiłam na trybunach. - mówię po prostu.
Achrem nie komentuje tego tylko spogląda na Igłę.
- Lena pamiętasz Krzysia?
- Jasne jakbym mogła zapomnieć. Kiedyś mi tic-taki buchnął. - śmieje się a siatkarze mi wtórują. - Pożyczyłem tylko, kiedyś ci odkupie. - mówi nadal rozbawiony.
- Już to widzę. - znów się śmieje i nagle przypominam sobie jak tu kiedyś było fajnie. Nie często miałam okazję spotkać kolegów wujka, ale gdy już tak się działo było śmiesznie i tak na luzie.
- Będziesz tańczyć z naszymi dziewczynami? - pyta mnie Igła kiedy trochę poważniejemy.
Patrzę najpierw na niego a potem na Alka.
- Nie myślałam o tym. Poza tym już nie tańczę tak jak kiedyś. - wzdycham.
- No co ty? To jest chyba tak jak z grą, tego się nie zapomina.
- Ale trzeba trenować...
Zostawiamy ten temat, bo z szatni zaczynają wylewać się siatkarze. Żegnają się z Alkiem i Krzyśkiem mnie również pozdrawiając, gdyż mój wujek nikomu nie odpuszcza i każdemu musi mnie przypomnieć. Poznaje Fabiana i Petera, których dzisiaj widziałam pierwszy raz. Brakuje mi jeszcze kogoś, ale nie jestem w stanie przypomnieć sobie kogo póki nie staje w drzwiach szatni. Podchodzi do nas, żegna się z chłopakami po czym z nieśmiałym uśmiechem patrzy na mnie. Natychmiast wyciagam rękę w jego stronę i nie czekając na na to aż przedstawi mnie Alek odzywam się pierwsza.
- Cześć. Lena jestem.
Ściska moją dłoń bardzo delikatnie.
- Nikołaj, ale możesz mówić Niko. Jego akcent brzmi dla mnie obco, ale jest uroczy. Nie mówi płynnie po polsku tak jak i ja, jednak ja szybko opanowałam ten język często odwiedzając Achremów, a Niko czasem jeszcze posługuje się angielskim.
Wygląda na bardzo miłego chłopaka i myślę sobie, że mógłby być moim przyjacielem.
Całą czwórką ruszamy do wyjścia i dopiero na parkingu rozdzielamy się. Nie mogę przestać się uśmiechać i wiem, że to dzięki nim. Jestem pewna, że od dzisiaj będę szukała najmniejszego pretekstu by znów pojawić się na Podpromiu. Wsiadamy do samochodu i widzę jak Alek obserwuje mnie kątem oka, uśmiecham się więc szeroko patrząc przed siebie. Chciałabym na głos powiedzieć, że jego pomysł był strzałem w dziesiątkę, ale wiem, że nie muszę się nawet odzywać by on to wie.
Gdy jedziemy przez miasto przypominam sobie o nowej karcie do telefonu.
- Możesz się zatrzymać pod jakimś sklepem? - pytam wujka.
- Jasne. - po krótkim czasie zatrzymuje samochód a ja robię szybkie zakupy.
Wracamy do domu, Natala właśnie kładzie dzieci spać. Opowiadamy jej krótko o meczu po czym ląduje pod prysznicem, a potem w łóżku. Do telefonu wkładam nową kartę a starą wyrzucam. Wysyłam do mamy SMS-a z nowym numerem i idę spać. Jutro czeka mnie ważny dzień.