3.

Słońce leniwie podnosi się nad horyzont. Rozsuwam firanki w moim pokoju i wpuszczam do wnętrza więcej światła. Zegarek stojący na szafce obok łóżka wskazuje właśnie 2 minuty po 7. Obecnie pewnie tylko ja jestem na nogach w tym domu, moim nowym domu w Rzeszowie. Swój zostawiłam daleko za granicami tego kraju, co o dziwo nie przyprawia mnie o większy smutek. Po cichu wychodzę z pokoju i udaje się do kuchni. Zatrzymuje się jednak w progu, bo z zaskoczeniem zauważam, że nie jestem tu sama.
- Już nie śpisz? - pytał Alek kiedy tylko mnie spostrzega.
- Nie mogłam spać. Trochę jestem zestresowana tym pierwszym dniem studiów. -wyjaśniam.
- Siadaj zrobię ci herbaty. - uśmiecha się, a ja chętnie przystaje na tę propozycję.
- A ty czemu już nie śpisz? - pytam obserwując jak krząta się po kuchni i przygotowuje śniadanie.
- Przyzwyczajenie. - odpowiada nie odwracając się do mnie - Na treningi wstaje wcześnie to i w wolny dzień nie potrafię już długo spać.
- Sportowcy... - wzdycham teatralnie, co Alek kwituje cichym śmiechem.
Po chwili zostaje obłożona masą jedzenia z poleceniem zjedzenia pełnowartościowego śniadania. Nie wiem nawet od czego zacząć, więc słodzę tylko herbatę i upijam łyk.
- Jak wrócę ma być wszystko zjedzone. Wybacz, że nie będę ci towarzyszyć, ale potem pewnie nie dobije się do łazienki, więc wolę teraz skorzystać. - Alek cmoka mnie w policzek i znika w korytarzu.
Z talerzyka podnoszę kanapkę z ciemnego pieczywa z ogórkiem i szynką. Jedząc myślę o swoim nowym życiu. Jeszcze kilka dni temu byłam w swoim domu na Białorusi, a dziś zaczynam dorosłe życie jako studentka. Ciesze się, że mój wujek, a zarazem chrzestny razem z  Natalią zgodzili się bym zamieszkała u nich przez jakiś czas dopóki nie stanę finansowo na nogi. Przeze mnie nie zawsze mieli lekkie życie, a mimo to zaufali mi i postanowili wziąć pod swoją opiekę.
- Cześć kochanie, już wstałaś? - do kuchni wchodzi pani Achrem.
- Nerwy nie dają mi spać.
- Dasz radę, jesteś inteligentną dziewczyną.
-Mam nadzieję. - szepcze.
Natala siada obok mnie z kubkiem kawy i talerzem kanapek przygotowanych przez jej męża.
- O której jedziecie? - pyta.
- Alek mówił że o 8.30. Możesz go poprosić żeby po mnie nie przyjeżdżał, to tylko kłopot poza tym chciałam zapoznać się ze swoją trasą na uczelnie. - proszę kończąc śniadanie.
- No dobrze.. - mówi z wahaniem.
Wracam do swojego pokoju, do torebki wkładam potrzebne mi rzeczy po czym zbieram ubrania i idę do łazienki, która na moje szczęście jest już wolna. Odbywam poranną toaletę i właściwie jestem gotowa do wyjścia z domu. Czekam jeszcze, aż Alek pożegna się z żoną i dziećmi, ja rzucam na do widzenia krótkie cześć i wychodzimy. Po kilkunastu minutach jazdy jestem już pod swoją uczelnią.
- Na pewno chcesz sama wracać? - przyjmujący zatrzymuje samochód i odwraca się w moją stronę.
- Tak, nie mam pięciu lat żebyś mnie musiał wozić w tą i z powrotem. - mówię lekko zniecierpliwiona za co zostaje zmierzona surowym wzrokiem.
- Twoja mama prosiła bym się tobą zajął.
- Dziękuję, potrafię świetnie zadbać sama o siebie. - mówię hardo i łapie za klamkę by wysiąść, bo ta wymiana zdań zaczyna mnie irytować.
- Dało się zauważyć. - odgryza się, a ja nie mogę tego słuchać.
Wysiadam i głośno trzaskam drzwiczkami. Pokonuje w jak najszybszym tempie plac dzielący mnie od gmachu uczelni i mieszam się w tłum studentów. Nadal czuje się jak mała dziewczynka w której kipi zbyt wiele agresji. Oddycham szybko i rozglądam się dookoła. Nie mam pojęcia gdzie dalej się podziać więc zerkam na kartkę z zajęciami i postanawiam poszukać sali nr 15 w której mam się pokazać na początek. Idąc korytarzem myślę o tym co wydarzyło się niedawno w samochodzie Achrema. Dopiero teraz nachodzą mnie wyrzuty sumienia. Nie powinnam się tak zachować. Alek chce dla mnie dobrze, a ja zachowuje się jak naburmuszone dziecko kiedy powie mu się kilka słów prawdy. Zatrzymuje się przed drzwiami z numerkiem 15, mocno wciągam do płuc powietrze i wchodzę do środka.
Po kilku godzinach opuszczam duży budynek i czuje jak ból rozsadza mi głowę. Odzwyczaiłam się chłonąć wiadomości, w końcu od matury minęły mi już 2 lata na nic nie robieniu, a właściwie robieniu zupełnie nieużytecznych rzeczy, więc moja głowa nie jest przygotowana na nawał nowych informacji. Siadam na ławce w małym parku za uczelnią i rozkoszuje się promieniami październikowego słońca. Właściwie powinnam wrócić do domu na obiad, z którym być może czeka na mnie Natalia, ale nie mam teraz na to siły. Poza tym zaczynają mnie gryźć wyrzuty sumienia z powodu tego jak potraktowałam Alka. W jednej chwili decyduje się pojechać na Podpromie. Chce porozmawiać z nim osobiście. W domu pewnie o wszystkim dowiedziałaby się Natalia, a nie chce by usłyszała o tym, że znowu coś odwalam. Wstaje i kieruje się na przystanek. Mam szczęście, bo już po kilku minutach zjawia się tramwaj, który zabiera mnie w okolice hali. Przemierzam jeszcze mały kawałek pieszo po czym wchodzę do budynku. Już mam się kierować na trybuny, kiedy słyszę za sobą czyjś głos.
- Przepraszam, czego pani tu szuka?
Odwracam się i widzę jak Niko patrzy na mnie zdziwiony. Podchodzi bliżej i drapie się w tył głowy.
- Nie wiedziałem, że to ty. Myślałem, że... a właściwie nieważne. - lekko się czerwieni co wywołuje na mojej twarzy uśmiech.
- Nie jesteś na treningu? - pytam.
- Wracam od fizjoterapeuty. Musiał mnie trochę rozmasować. - uśmiecha się rozbrajająco, a ja kiwam głową ze zrozumieniem.
- Wiesz może czy Alek jest na hali?
- Jest. Chcesz z nim pogadać? - obserwuje mnie ciekawie, a ja znów potakuję skinięciem głowy.
- Za jakąś godzinę kończą, więc nie wiem czy masz ochotę tyle czekać.
- Trochę długo. - krzywię się, ale wiem, że nie mam innego wyboru jak tylko zaczekać.
- Możesz dotrzymać mi towarzystwa, bo wybieram się na siłownie, trochę rozruszać obolałą nogę.
- Serio mogę? - uśmiecham się szeroko i czekam na odpowiedź, jednak jej nie dostaje. Za to Niko łapie mnie za rękę i prowadzi za sobą. Przez chwilę zerkam na moją malutką dłoń schowaną w jego silnej i dużej dłoni i robi mi się tak jakoś miło. Dopiero przed drzwiami siłowni puszcza moją rękę i zaprasza mnie do środka. Zdejmuje kurtkę i rzucam ją razem z torebką w kąt sali na stos materacy, a sama siadam na rowerku. Siatkarz zabiera się w tym czasie za lekkie ćwiczenia obciążające nogi, a ja by nie siedzieć bezczynnie zaczynam pedałować. W końcu skoro jestem już na siłowni to warto to wykorzystać. - myślę.
Obserwowanie ćwiczącego Penczewa trochę mnie zawstydza, więc staram się tylko od czasu do czasu na niego zerkać. Przyjmujący jednak nie ułatwia mi sprawy, bo cały czas o coś pyta. Po jakimś czasie przyzwyczajam się i na luzie spoglądam na jego gimnastykujące się ciało. Przez to nie zauważam nawet szybkiego upływu czasu i dopiero kiedy drzwi otwierają się i do środka wpada zziajany Krysiek o mało nie spadam z rowerka.
- O Lenka! - patrzy na mnie zaskoczony, ale po chwili na jego twarzy pojawia się szeroki uśmiech.
- Jezu człowieku, chciałeś mnie zabić? - pytam schodząc bezpiecznie z przyrządu i widzę jak Niko powstrzymuje śmiech.
- No co ty, Alek to by mnie chyba zabił. - patrzy na mnie z politowaniem, jakbym powiedziała, że nie wiem ile to jest 2x2 i on mi to musi wytłumaczyć.
- No dobrze co się stało Krzysiu? - pyta Niko, bo widzi, że mam ochotę coś jeszcze powiedzieć.
- Trener chce widzieć wszystkich, a potem sobie wrócisz trenować. - spogląda na nas jeszcze raz i wychodzi.
Zbieram swoje rzeczy i idę w ślad za Ignaczakiem. Dopiero przed wejściem na sale się zatrzymuje.
- Ja tu zaczekam. Dzięki, że mogłam z tobą posiedzieć. - mówię do Niko.
- Nie ma sprawy. Miło było. - uśmiecha się i już ma odchodzić, ale jeszcze przez ramie rzuca do mnie - Powiem Alkowi, że czekasz.
- Dzięki.
Na wujka czekam kolejny kwadrans. Wychodzi razem z Krzyśkiem, co wcale mnie nie dziwi. Widząc mnie przestaje się uśmiechać i mówi do libero, że zaraz przyjdzie.
- Co tu robisz? - pyta chłodno.
- Chciałam cie przeprosić za rano. Chyba jeszcze trochę potrwa zanim zacznę się zachowywać jak na mój wiek przystało.. - spuszczam głowę i czekam na jakieś kazanie.
- Wiesz, że się martwię o ciebie. Przecież nie chce ci zrobić krzywdy.
Podnoszę powoli wzrok na niego i widzę jak niezauważalnie się uśmiecha. Wiem, że nie jest zły, widzę to po jego oczach.
- Wiem, przepraszam i proszę tylko byś spróbował mnie nie traktować jak dziecko, dobrze? A wtedy na pewno będę grzeczna i nie będę już się obrażać za każde słowo. - uśmiecham się najładniej jak potrafie w nadziei, że to pomorze.
- Ale ty jesteś dzieckiem - zbliża się do mnie i czochra moje włosy - i do tego takim nieznośnym. - oboje wybuchamy śmiechem.
- Nie powiesz Natalii? - pytam, gdy już zostawia moją fryzurę w spokoju.
- Nie powiem łobuzie. - bierze mnie pod rękę i idziemy w stronę szatni - A tak w ogóle to czego ja się dowiaduje, że z Penczewem ćwiczysz sobie w siłowni? - patrzy na mnie z nieprzeniknionym wyrazem oczu, a ja czuje, że się rumienie pod tym spojrzeniem.
- Czekałam na ciebie, więc trochę umiliłam sobie czas. - wzruszam ramionami.
- Chyba muszę sobie z nim poważnie porozmawiać.
- Przestań, to tylko znajomy. Taki sam jak np Krzysiek.
- Dobra, dobra. - uśmiecha się - Zaczekaj na parkingu, będę za 10 minut. - zostawia mnie samą i znika za drzwiami szatni.
Z ulgą kieruje się do wyjścia, jednak zaraz pojawia się kolejny niepokój. Mam nadzieję, że Alek żartował z tą rozmową i nie będzie zaczepiał Niko.


Cześć kochani. Wybaczcie, miał być w środę, a jest dzisiaj.
Przez pracę nie mam czasu na bloga, także zmiana czasu,
rozdziały będą raczej w weekend.
Jeśli chodzi o Alka to powiem Wam tylko, że tę jego kontuzję
odczuwam jakby był dla mnie kimś bliskim. No cóż w końcu
nie bez przyczyny, wszystkich ludzi związanych z siatkówką
nazywa się rodziną.
Pozostaje modlić się o jak najszybszy powrót do zdrowia i
treningów.
#AlekStayStrong